اتحادیه آزادی - سند شماره 0 - دی 1401 - برای درخواست نظر - نویسنده asnad_azadi یا به فارسی اسناد آزادی (نویسنده ممکن از برای حفظ امنیت خود از نام مستعار استفاده کرده باشد)
اتحادیه آزادی کسانی هستند که می خواهند برای موفقیت جنبش مهسا امینی و آزادی ایران از دست رژیم استعماری به طور متحد عمل کنند و برای اتحاد تلاش می کنند. این اتحادیه شورایی لازم دارد تا تکلیف اتحادیه را تعیین و آن را در مسیری مشخص و هدفمند هدایت کند. این سند کلیات ساز و کار شورا را تعریف می کند.
این سند برای درخواست نظر در مورد موضوع مشخصی منتشر شده و محتوی آن بازنگری نشده، نهایی نیست، به رأی گذاشته نشده، به تایید هیچ عضوی از شورا نرسیده، و ممکن است هیچ وقت نهایی نشود یا محتوی آن به طور کلی یا جزئی تغییر کند.
اسناد فقط بعد از بازنگری های متعدد توسط اعضاء اتحادیه در شرایطی به رأی گذاشته می شوند که اجماع و تفاوقی بین اعضاء اتحادیه خارج از امضاء سند شکل گرفته باشد و احساس شود که اکثریت اعضاء شورا آن را امضاء خواهند کرد.
هدف اتحاد است و برای اتحاد لازم است که برنامه ریزی های دقیق وجود داشته باشد و انقلابیون از برنامه ریزی ها با خبر باشند تا تکلیف خود را بدانند. برای مثال فرض کنید که قرار است در تاریخ مشخصی اعتصاب شود. باید به طور دقیق برای همه مشخص باشد که این اعتصاب در چه تاریخی است، هدف از اعتصاب چیست، چه دلایل وجود دارد که به نتیجه می رسد، برای اعتصاب چه برنامه ریزی های انجام شده است، چه کسانی شرکت می کنند و چه دلایلی وجود دارد که واقعا شرکت می کنند، و هر نوع اطلاعات لازم دیگر که سبب حمایت حداکثری از طرح ارائه شده می شود. اینکه فقط فراخوان بیاید در فلان روز ها اعتصاب کنید موجب اتحاد و اعتصابِ تاثیر گذار نمی شود. بدین منظور لازم است شورایی از افراد مورد اعتماد تشکیل شود تا برنامه ریزی های لازم را انجام دهند.
با توجه به تاریخ ایران و اینکه رژیم استعماری تقریبا در همه گروه های اپوزیسیون خارجی نفوذی دارد، بسیاری از مردم ایران به تشکلات تنها خارجی بی اعتماد شده اند. همچنین بسیاری از فعالیت های لازم برای رسیدن به آزادی باید در ایران انجام شود، پس افرادی که داخل ایران هستند باید بتوانند با هم برنامه ریزی و تصمیم گیری کنند، چون آنها هستند که در نهایت باید به تصمیمات عمل کنند. در نتیجه بسیاری از اعضاء شورا (احتمالا اکثریت) باید داخل ایران باشند. هر گونه شورا یا ائتلاف در خارج از ایران به راحتی توسط رژیم استعماری در دید مردم ایران تخریب شده و موجب اتحاد اکثریت در داخل و خارج از ایران به طور همزمان نمی شود.
عضویت علنی در چنین شورایی در داخل ایران از شروع کار تا وقتی که اتحادیه به مقدار کافی قدرت نگرفته است به اعدام ختم می شود. همچنین هیچ راه ارتباطی امن بین اعضاء داخل و خارج جز اینترنت وجود ندارد. پس شورا (حداقل در شروع) باید در دنیای مجازی و به طور ناشناس تشکیل شود (اعضاء می توانند داوطلبانه به طور علنی فعالیت کنند به شرطی که به شورا صدمه ای وارد نشود).
اعضاء شورا باید طوری انتخاب شوند که تا جای ممکن درصد نفوذی در شورا پایین باشد. منظور از نفوذی کسی است که به ظاهر در نگاه اول انقلابی است ولی در پنهان هدفش آسیب به اتحادیه است. علنی یا ناشناس بودن اعضاء شورا تاثیر آنچنانی برای پایین آوردن درصد نفوذی ندارد، اینکه فرد را در واقعیت با چشم ببینیم، هیچ اطلاعات بیشتری در مورد نفوذی بودن یا نبودن او نسبت به یک نام کاربری در دنیای مجازی نمی دهد (مگر فردی که به او اعتماد کردیم هک یا دستگیر شده باشد).
نتیجه گفت و گو ها بین اعضاء شورا و برنامه ریزی های انجام شده در مورد موضوع مشخصی در قالب یک سند متنی (مانند همین سند) توسط اعضاء شورا آماده می شود. هر کدام از این اسناد شماره مشخصی دارند تا بتوان به آنها ارجاع داد. این اسناد باید کامل، خوانا، و قابل فهم برای عموم مردم باشند. اسناد می توانند اجرایی باشند، مثلا تصمیم گرفته شده در تاریخ مشخصی اعتصاب شود، یا تفکر مشترک خاصی را تشریح کنند، مثلا در حکومت بعدی دین باید از سیاست جدا شود.
اعضاء شورا می توانند به اسناد رأی تایید دهند اما هیچ قانون و پروسه مشخصی برای تصویب اسناد (چیزی مانند لایحه های قانونی در مجلس) وجود ندارد. مثلا اگر 60 درصد از اعضاء شورا طرحی را تایید کنند و به آن رأی مثبت دهند، نیرویی وجود ندارد که 40 درصد باقی را نیز مجبور به اجرای آن طرح کند. شورا باید طوری عمل کند و اسناد باید به گونه ای باشند تا اتحاد یکپارچه بین اعضاء شورا صورت گیرد. مسئله اینجاست که اگر آن 60 درصدِ موافق، مشکلات 40 درصدِ مخالف را حل نکنند، و یا اگر آن 40 درصدِ مخالف، برای حفظ اتحاد با 60 درصدِ موافق همراه نشوند، و یا هر حالت دیگری که این دو گروه (یا گاهی اوقات چند گروه) با هم به توافق نرسند، کل 100 درصد شورا زیر سلطه رژیم استعماری باقی خواهند ماند. برای موفقیت و حفظ اتحاد باید از بعضی مسائل کوتاه بیایم و یا به گروه مقابل امتیازاتی دهیم. حتی اگر بخواهیم به طور مسلحانه وارد عمل شویم، اگر با هم متحد نباشیم و بین خود جنگ کنیم، نتیجه می شود سوریه یا یک دیکتاتوری جدید. اگر متحد عمل نکنیم نه تنها نمی توانیم رژیم استعماری را شکست دهیم، بلکه حتی اگر رژیم استعماری خود از داخل نابود شود، بازهم ما نمی توانیم کشوری آزاد بسازیم، ساخت کشوری آزاد حداقل در برخی مسائل اساسی نیاز به اتحاد و توافقِ بدون زور دارد.
اسناد در اینترنت توسط گروه های مختلف میزبانی می شوند (اتحادیه هیچ سرور مرکزی مشخصی ندارد). برای تایید سند، اعضاء باید متن آن سند را به صورت دیجیتالی امضاء کنند. امضاء دیجیتال اطمینان می دهد که متن سند توسط خود شخص تایید شده و متن آن سند از زمان تایید تغییر نکرده است (مثلا ادمین سرور ها نمی توانند به جای خود شخص آن متن را امضاء کنند، چون کلید امضاء فقط دست خود شخص است و ادمین ها به آن دسترسی ندارند).
عضویت در شورا با دعوتنامه از سمت اعضاء شورا صورت می گیرد. اعضاء شورا نیز آزاد نیستند هر کسی را هر موقع که خواستند دعوت کنند. دعوت ها با برنامه ریزی قبلی در قالب یک سند و با تایید اعضاء شورا به صورت دوره ای انجام می شود. هر دوره می تواند قوانین و شرایط خاص خود را داشته باشد.
لیست اعضاء شورا شامل کلید عمومی امضاء دیجیتال، نام مستعار (یا واقعی در صورت تمایل)، و پرونده عضویت، در یک فایل ذخیره شده و توسط تعدادی از اعضاء شورا میزبانی می شود. قبل از اینکه عضو جدید بتواند به این لیست اضافه شود، باید یک امضاء دیجیتال برای خود بسازد و متنی برای پرونده عضویت خود آماده کند. این پرونده می تواند شامل توانایی های فردی، سابقه فعالیت علیه رژیم استعماری، سابقه فعالیت در راستای موفقیت انقلاب، و یا هر اطلاعات دیگری که عضویت فرد جدید در شورا را موجه می کند باشد. متن پرونده باید توسط چند عضو شورا تایید و امضاء شود و در کنار نام مستعار و کلید عمومی عضو جدید به فایل اضافه شود. امضاء پرونده توسط کسانی که این فایل را میزبانی می کنند مورد قبول نیست، در غیر این صورت خود میزبان ها می توانستند هر کسی را که خواستند اضافه کنند.